AYETLER IŞIĞINDA BAKMAK

AYETLER IŞIĞINDA BAKMAK

İnsan yaratılış gayesinden uzaklaşmadan yaşamaya azmetmeli. Şeytan ve nefsin türlü hile ve tuzaklarına karşı sürekli uyanık olmalı. Bu ancak sağlam bir irade kavi bir iman ve ilkeli bir duruşla mümkün olacaktır. Dil ile iman değil, kalp ile tasdik olmayınca tutarsız ve savrulmuş bir kimlik ortaya çıkar.

Göklerde ve yerdeki her şey, Allah’a aittir. Aklınızdan geçeni açıklasanız da, gizleseniz de, hesaba çekecektir. Ve sonra O, affedilmek isteyeni affedecek ve azaplandırılmak için gayret edeni de cezalandıracaktır. Zira Allah’ın gücü her şeye yeter. Kalbe gelen vesvese insanın gücü dışındadır.

‘’Elçi Rabbinden kendisine tüm indirilenlere iman etti, mü’minler de iman ettiler. Onlardan her biri; Allah’a, meleklerine, kitaplarına ve elçilerine inanırlar. O’nun elçilerinin hiçbiri arasında ayırım yapmazlar ve işittik itaat ettik, bizi bağışlamanı dileriz. Zira bütün yolculukların varış yeri sensin, derler.Allah hiç kimseye taşıyabileceğinden daha fazlasını yüklemez. Kişinin yaptığı her iyilik kendi yararına, her kötülük de kendi zararınadır.” “Ey Rabbimiz! Unutur veya bilmeden hata yaparsak, bizi sorgulama.” “Ey Rabbi-miz! Bizden öncekilere yüklediğin gibi bize de ağır yükler yükleme.” “Ey Rabbi-miz! Güç yetiremiyeceğimiz yükleri bize taşıtma.” “Ve günahlarımızı affet, bizi bağışla ve bize acı. Bizim sahibimiz ve efendimiz sensin. Senden gelen ger-çekleri, örtbas eden topluluklara karşı bize yardım eyle!”

Bakara-284-285-286

Müslüman bir toplumda ve Müslüman bir anne babadan dünyaya geldiğimiz için kendimizi Müslüman görüyoruz. Müslüman olmak için bu yeterli mi?

İç dünyamızla dış dünyamız ayrı... Dilimizle söylediğimizi kalbimiz kabul etmiyor! Şahadet getiriyoruz fakat bilinçsizce… Şahadeti getirirken nelere dikkat etmemiz gerektiğini bilmeden söylüyoruz. Allah'tan başka ilah tanımayacağımızı söylüyoruz ama inandığımızı iddia ettiğimiz Rabbimizi tanımıyoruz. İşin daha kötüsü tanımadığımızı bilmiyoruz. Dolayısıyla ne yaptığını bilmez tutarsız Müslümanlar olarak ortada kalıyoruz.

İnsan ancak kendini eksik görerek, daha iyiye ulaşma yollarının arayışı içindeyse manevi açıdan hızla gelişebilir. Hatasını gördüğünde bağışlanma diler ve arınmayı umut eder. Ancak kendini yeterli görüyorsa, daha iyiye ulaşmak gibi bir çabası olmaz. Hatalarını göremez, kendinde olanı düzeltemez. Dolayısıyla hep aynı yerdedir, ilerleyemez. Allah, “Hayır; gerçekten insan, azar. Kendini müstağni gördüğünden. (Alak Suresi, 6-7) buyurur ve kendini yeterli bulmasının insanı azgınlaştırdığını haber verir.

Kendini müstağni görmesi”nin kaynağında insanın, kendini Allah’tan bağımsız görerek benlik vermesi yani enaniyet bulunur. Azgınlaşan kişi, Allah’ı unutarak kibirlenir. Nefsini sakındırmadığı takdirde bu özellik insanı günaha, isyana ve inkara sürükleyebilir.

Oysa her şeyin gerçek sahibi Allah’tır. Her şeyden müstağni olan ve herkesin her şeyin muhtaç olduğu yalnızca O’dur.

“Bu, kendilerine apaçık belgelerle elçiler geldiği halde “Bizi bir beşer mi hidayete ulaştıracak?” demeleri ve bu yüzden inkar edip saparak yüz çevirmeleri nedeniyledir. Allah da (onlara karşı) müstağni olduğunu (hiçbir şeye ihtiyacı olmadığını) gösterdi. Allah Ğani’dir, Hamid’dir.” (Tegabün Suresi, 6)

Kendini müstağni görmek çok tehlikelidir. İnsan çirkinleşir, aklı azalır, muhakeme ve yargı yeteneği bozulur, negatif elektrik yüklenir. Eleştirildiğinde asabileşir; kişi itici bir görünüm alır, katılaşır. Kısacası sevilecek durumu kalmaz. Rabb’inin bahşettiği aklını ve vicdanını kullanarak hep daha iyiyi, daha güzeli, daha üstünü, daha mükemmelini talep etmeli insan ve samimi çaba içinde olmalı. Allah’ın hakkımızdaki hükmü belli değil. Allah’ın rızasını kazandığımızdan da emin değiliz. Bunlara rağmen “dur” diyorsak bu çirkin bir cesaret olur. Allah’tan saygıyla korkmamak olur. Allah’ın rahmetini yitirmek olur.

Selam ve dua